კავკასია საუბრობს გაყინული მომენტებით. კომუნისტური რეჟიმი დაინგრა და მატარებლები გზად გაჩერდა, თბილისის თავზე მიტოვებული საბაგირო მანქანები დაეკიდა, ხოლო გიუმრის განუხორციელებელი მომავლის უძრავმა ქონებამ დროებითი მაცხოვრებლები შეიფარა. საბჭოთა არქიტექტურულმა მემკვიდრეობამ რეგიონში მრავალჯერადად გამოყენების, შემოქმედებითი მეურნეობისა, მდგრადი და თვითორგანიზებადი პოლიტიკური კურსის ნაადრევი პოტენციალი გამოავლინა, რაც პარალელურად დღევანდელი კულტურის დისკურსშიც ჩნდება. საქართველოს საბჭოთა რესპუბლიკის ყოფილი გზების სამინისტრო, აშენებული 1975 წელს გიორგი ჩახავასა (1923-2007) და ზურაბ ჯალაღანიას მიერ, ერთ-ერთი ყველაზე განსაცვიფრებელი შენობაა მსოფლიოში. რეალიზებული უტოპიის (a utopie realizable) მაგალითი გაზრდილი რეალობის ნაყოფია, რომელშიც კომუნისტური მომავლის სახე ორგანულ, პალიმფსესტურ არქიტექტურასა და განგრძობად, არა-სპეციალისტის-მიერ-დაგეგმილ გარემოს ერწყმის.