სემინარი/ვორქშოფი
ხელოვნების კრიტიკა, როგორც ხელოვნება / თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემია
განმანათლებლობის შემდეგ ხელოვნებასა და ხელოვნების კრიტიკას დაწყვილებულად ვხვდებით. ხელოვნების კრიტიკა ორივეა - ოპონენტიც და მხადამჭერიც. გამიჯვნის მცდელობები ზეგავლენას ახდენს ხელოვნების ავტონომიაზე, თუმცა, ასევე მნიშვნელოვნად ფუნქციონირებს როგორც თვითკრიტიკა ხელოვნებაში. ავანგარდული ხელოვნების კონცეპტი გემოვნების ჩამოყალიბებული ნორმებისა და შესაბამისი სამომხმარებლო ბურჟუაზიული დამოკიდებულებების დაძლევის ნიშანდობლივ მოთხოვნას განსაზღვრავს. შესაბამისად, ხელოვნების ფორმები, რომლებიც განსაკუთრებით კრიტიკულია, ცენტრალურ პოზიციებს მოიაზრებენ.
ამ პერსპექტივიდან, ცხადია, რომ ხელოვნების კრიტიკა არ შეიძლება დამოუკიდებლად არსებობდეს. ეს არ არის მეცნიერება (მიუხედავად იმისა, რომ სამეცნიერო წყაროებს ეფუძნება) და ეს არ არის მარტივი თარგმნა, არ არის უბრალო საქმე, რამდენადაც ის იყენებს ესთეტური პროდუქციისა და იდეების საკუთარ ფორმებს. როგორც დიალოგური პარტნიორი და უკუქცევითი დონეების გარანტორი, საკუთარი პოზიციის მიუხედავად,ხელოვნების კრიტიკა მნიშვნელოვან როლს თამაშობს სახელოვნებო სისტემაში.
ამ ურთიერთობების მაგალითები წარმოდგენილი იქნა ხელოვანებისა და ხელოვნების კრიტიკოსების მანიფესტების მაგალითზე. მანიფესტები ხელოვნების კრიტიკის მოკლე ფორმებია: ისინი ზღვარს ავლებენ არსებულ პოზიციებსა და ტენდენციებს შორის და ასევე, ყურადღებას ამახვილებენ საკუთარ პოზიციებზე.
ეს სემინარი იყო იმის მცდელობა, რომ შეიქმნილიყო მსგავსი პროდუქტიული დაძაბულობა მოკლე მანიფესტების ფორმით, რომლებიც უკავშირდებოდა სახელოვნებო სისტემის სხვადასხვა დონეს და მონაწილეთა მდგომარეობას. მანიფესტები განხილული და რედაქტირებული იქნა ვორქშოფზე.
პია ლანცინგერის პრეზენტაცია TBCARTAREA TV 2.0 - ზე